In memoriam Klaas Plaatje

Een’ in memoriam’. Dat klinkt zwaar en gewichtig en dat is het ook. Toch staan die twee definities in schril contrast met hoe we de man waar dit ‘in memoriam’ over gaat, kennen. Klaas. Onze Klaas. Verre van zwaar en mijlen ver verwijderd van gewichtig. Maar Klaas ‘gewoon’ noemen, zou ‘m ook weer te kort doen. Daar was hij te eigenzinnig voor. En verstrooid. En onhandig soms. Alhoewel je hem er ook van zou kunnen verdenken die ‘onhandigheid & verstrooidheid’ in de wedstrijden stiekem te gebruiken om je zomaar ineens voorbij te ‘rommelen’. In een kruisrakje, of pal voor het lapje. Of zoals iemand afgelopen zondag bij een intensieve training om voor de wind harder te gaan nog zei: “ik zit me voor de wind enorm druk te maken om wat meters te pakken, kijk ik naast me en glijdt Klaas voorbij terwijl hij rustig tegen het achterschot aanzit, in de ene hand de helmstok en in de andere zijn sigaar”.

De sigaar. Onlosmakelijk verbonden met Klaas. Het gaf hem een zekere rust. Een soort ‘mij maak je niet gek’. En voor ons was het rustgevend te zien dat je op zo’n hoge leeftijd nog zo goed mee kon komen. Toch was die rust maar uiterlijke schijn. Want zo lief en goedmoedig hij was in het dagelijkse leven, zo gedreven en fanatiek kon hij zijn tijdens de wedstrijden. Als hem in zijn ogen onrecht was aangedaan, kon hij daar nog best even over door foeteren na de wedstrijd. Maar er was maar één relativerende opmerking voor nodig, niet zelden van zijn vaste golfmaatje Hans, om de angel uit het dispuut te halen en het geschil met een ‘kleng’ van twee glazen te beslechten.

De eerdergenoemde verstrooidheid, hield de economie wel draaiende. Zeker toen er in het prachtige Bellano aan het Comomeer wegens een immer onnavolgbaar gebeuren DHL moest worden ingeschakeld om de reservesleutels van Klaas zijn auto vanuit het verre Nederland te brengen om weer mobiel te worden. Ook de pettenbranche had een goede aan Klaas. In menig rietkraag worden op dit moment romantische nestjes gebouwd met weggewaaide petten van Klaas als fundament. De reden dat hij er vaak maar meteen 5 tegelijk bestelde. Hij was ogenschijnlijk zuiniger op zijn sigaren dan op zijn petten. Tijdens de rustdag van de Euro op het Comomeer ging Klaas om, tijdens een mislukte overstag manoeuvre. In het zicht van de haven en onder het toeziend oog van een groot aantal toeschouwers, verdween Klaas kopje onder in het water. Toen hij weer bovenkwam, was hij zijn pet kwijt, maar de sigaar zat nog in z’n mond.

Klaas was ook onze ‘meter’. Een nauwkeurig werkje dat hij zeer serieus nam. Iets waar je geduld voor moet hebben, kennis, wijsheid en een zekere mate van stoïcijns zijn. Want maar al te vaak zochten de klanten het randje van het toelaatbare op en dat moet dan wel op de juiste manier worden opgelost. Klaas kon dat. Als geen ander.

‘Kon’. Het doet pijn in de verledentijd te spreken over iemand die nog zo nabij is. We zullen moeten accepteren dat degene die ons altijd zo gastvrij ontving op zijn terrein tijdens de memorabele en altijd gezellige Herfstwedstrijden, er niet meer lijfelijk is. Met zijn goedmoedigheid. De één na laatste wedstrijd die Klaas zeilde, hij wist toen al van de tumor in zijn hoofd, was tijdens de Vlootvoogdspecial op Goingarijp. Zijn thuiswater. Het werd een dag om nooit te vergeten. Soms vervloek je de goden om alles wat ze voor ons in petto hebben, maar in dit geval waren ze ons gunstig gezind. Het was een prachtige dag, met zon, een mooi koeltje en een stralende en genietende Klaas. Er werd niet al te veel gepraat over wat hem en zijn geliefden nog boven het hoofd hing. Dat wilde hij niet en de groep kent elkaar inmiddels zo goed dat er weinig woorden voor nodig waren om dat duidelijk te maken. Gewoon een mooie zeildag. Zoals er zovelen waren geweest. Met een glunderende Klaas, die dondersgoed wist dat dit weleens zijn laatste zeilmeters konden zijn in zijn geliefde Olympiajol.

We zullen veel aan hem denken. En eerlijk is eerlijk, we zullen hem ook in het heetst van de strijd wel eens vergeten. Zo fanatiek zijn we dan ook wel weer. Maar toch….als er een zilveren strook zonlicht valt over de Goingarijpsterpoelen en we in een mooi koeltje van boei naar boei glijden, zal er maar weinig fantasie voor nodig zijn om een blik opzij te werpen en Klaas glimlachend voorbij te zien varen. Sigaar in de mond, een nieuw petje op het hoofd. Glimlachend. Alsof hij wil zeggen: “maak je niet druk, het leven is veel te kort. Geniet ervan. Zoals ook ik heb gedaan”.

Namens Vloot Friesland.

Tijdens de komende wedstrijden in Heeg, zullen wij een zwarte vaan voeren ter nagedachtenis aan Klaas.