Eind verslag van de Princenhofbeker

De klifhanger die GTST zou sieren. Zo laat Siep ons een week geleden achter. In zijn uitstekend geschreven én gelezen verslag van de eerste dag maait hij bekwaam ieder waterplant voor deze verslaggever van de tweede dag weg. Enkel de uitslag ontbreekt want alle details, sfeerimpressies en bijzonderheden zijn zo’n beetje verwerkt  En op wat rest moeten we met zijn allen dan ook nog één week wachten…

Een week waarin de schrijver dezes zich weer eens bewust is geworden van het verschil tussen zeilen en Olympiajol Zeilen. Want zo’n klein weekje buitengaats om ergens een miljoenenjacht af te leveren lijkt prachtig maar is weinig meer dan een ‘aardig tijdverdrijf’. Wanneer je, mijmerend tijdens je eenzame hondenwacht, starend naar de tankers, vracht, veer en vissersboten op het Kanaal, klotsend en botsend tegen stroom en golven terug denkt aan het Princenhof festijn, dan besef je snel waarom je het liefst ieder weekend gaat wedstrijdzeilen en die zeetochten buiten onze wedstrijdkalender wilt houden.

Want het is mij wel weer een heerlijk weekendje op Earnewâld! De verhalen uit de oude doos komen weer tot leven. Het is algemeen bekend dat rond dat prachtige vakantiehuisje van Hans en Cora decennia lang heel veel Olympiajol plezier geweest is. En dat er unieke collectieve herinneringen zijn gemaakt. Maar het blijven verhalen. Nu kan de jonge garde (Nou, ja: jong?!) het zelf eens mee maken.

Namelijk, dat Eernewoude intoetsen op je routeplanner niet helpt, enkel Earnewâld wordt herkent. Dat je aankomt bij een trailerhellinkje met parkeerplaats en dan nog een lange maar wonderschone drijftocht moet maken. Langs Earnewâld, tussen oude legakkers, veel groen, prachtige huisjes en vroege bootjes. Op weg naar het Baken, het ‘de Vries-paradijsje’. Ideaal gelegen en inmiddels mét eigen starttoren. Op een prachtig groot stuk grond waar een verlengde aanlegsteiger is gemaakt van diverse platbodems om de negenentwintig jollen kwijt te kunnen. Waar de stoelen in grote cirkels van in de zon naar uit de zon worden versleept. En weer omgekeerd. Dat de beperkingen van de wedstrijdbaan en wind weer heel eigen charmes brengt. Dat dit vermaak voor wedstrijdzeilers  enkel bestaat bij de gratie van ons gemoedelijke en gezellige wal plezier. Dat een vruchtbaardere bodem voor perfect zeilplezier niet bestaat. Én waar de nacht prachtiger indaalt dan de muggen kunnen steken.

Enfin: al zeilende op die zilte watermassa’s komen dat soort overpeinsingen langs,. En het besef dat Klaas, Sietse, Theo en heel erg veel andere handen zich wel heel grondig hebben ingezet. Want na één weekend worden de zeilers direct met heimwee achter gelaten. Hoewel het ook beetje een verjaardagsfeestje was zónder de jarige, een heerlijk toetje zonder de kers, hebben we ons ook zonder Hans buitengemeen vermaakt. Enkel de eenmaligheid van dit snoepje viel niet goede aarde! Het weekend blijkt namelijk veel te leuk om wederom in het geheugen te laten verdwijnen…. Enfin, dat hebben de dankbare zeilers na afloop dan ook wel laten weten.

Welaan. Dan nu die afloop van die klifhanger. Want met drie eentjes en een drietje op de zaterdag is de ongekroonde koning van het voorjaar in zijn nieuwe ‘van Eijkje’ tamelijk onklopbaar gebleken. Goed gemutst zeilt Jan dit jaar zich door ieder veld heen om zijn status als zeilprofessional keer op keer te bewijzen. Thies, Ton, Henri en de rest hebben iedere start illusies genoeg maar Jan Verstappen blijkt iedere wedstrijd vanaf pole-positie te vertrekken. ‘Best of the rest’ is dit jaar de hoogst te behalen wisselbeker.

Maar, ook al lijkt de winnaar al te voren bekend: er moest toch echt nog gevaren worden. En dat is hier soms gemakkelijker bedacht dan gedaan. De wedstrijdleider kan immers niet iedere echt perfecte startplek in het Princenhof uit laten baggeren. Dus wat rest zijn hele korte startlijnen, tussen schip en ondiepte. En dan kan iedereen die goed wegkomt de wedstrijd in de voorste gelederen mee knokken. Zo varen veel zeilers wel één mooie uitslag op hun lijstje. En als dan je als zeiler uit de tweede linie start zit, dan is het erg moeilijk om nog in het kopgroepje te komen. En is een hoog klassement snel uit zicht. Want op ieder wedstrijdwater, ook hier, heet de koning Constant.

Een aantal zeilers hebben met constant varen ook geen probleem. Bijvoorbeeld in een Promoboot zit Buurman Bart die genietend zijn rondjes draait. Net als gezellige nieuwkomer Peter ligt het grote veld constant voor hen. En de genietgrijns van Harm is inmiddels legendarisch. Terwijl Bouwe B. de inschrijving en zaterdagavond al voldoende vond. Hij heeft zijn boot helemaal niet nodig om het samenzijn te genieten. Siep en Quintus zijn dit weekend helaas de bekende one-day-fly maar snuiven de Earnewaldse sfeer met volle teugen. Een van de beide Klazen en Sietze zijn als organisatoren voortdurend bezig met de vulling van de koelkasten. En al die tientallen andere taken waar wij als zeilers enkel oog voor hebben wanneer ze niet zo perfect georganiseerd zijn. Zij en de andere Klaas, Effe Wat Anders Lalleman, Sander, Hans en Jeroen draaiden mee in het middenveld. Terwijl Reinout in de avond herinneringen ophaalde aan pa Klaas die voor dit soort weekenden zijn grootste doos sigaren nog zou op eten! Titus, Hotze en Joep varen als Prinsenhof reünisten tevreden rond terwijl Jan de B. vóór en achterveld verkent.

Wie werkelijk een prima debuut maakt is Peter Toering in de andere Promoboot. Hij wordt punt gelijk tiende met veteraan Wim. En dat smaakt naar meer! Dirk S. had een prachtige zaterdag en en over zijn zondag hier geen woord. Willem O. demonstreerde weer regelmatig zijn zeer ervaren kwaliteiten. Terwijl Jan Willem vdH deze Princenhof strijd vooral gebruikt als voorbereiding op een ander weekend. En, sinds hij een Needlespar uit de Oudegaaster mastenvoorraad heeft opgepikt, vaart Henk K. als herboren. Parijs 2024 komt nog net te vroeg maar Henk vaart geweldig sterk! Fries Kampioen Doeke verdedigt de Pompeblêd-eer met een mooie reeks top vijf uitslagen. Het is duidelijk dat hij dit soort water goed in zijn zeil-systeem heeft zitten!

Op deze zondag staan er dus nog drie wedstrijden op het programma. En Theo moet wat manipuleren met wind en banen maar slaagt er toch in om alles heel behoorlijk weg te krijgen. En dat is hier beslist geen sinecure. Hulde dus voor de mannen in startschip en de boeienboot. De zondag verliep uitstekend!

Henri B. vaart nu in de ex-Jan’s 1212. Prima bootje en dat bewijst hij door zo ongeveer alle wedstrijden bij de eerste vijf te varen. En de zondag met een één en drie af te sluiten. Dat is knap. En knap genoeg om vierde te worden. Net achter het podium. Want Ton is hem net te snel af met een nog stabielere reeks.

Is dit is dit de opmaat om de Voorjaarskoning Jan weer op het schild te hijsen? Want wie anders dan de kersverse Duits kampioen pakt hier voor de vierde keer zijn Princenhof-beker. Of zou dan toch wellicht de kersverse Vlaams en Sprint meister nog wat kunnen doen? Moet deze klifhanger nu echt tot op de laatste regels van het verslag worden doorgezet?! Nou, eigenlijk wel.....

Want de op een na laatste wedstrijd vaart Jan een ééntje maar maakt wel een dipstart onder de U-vlag. Nu is ook Thies die wedstrijd te vroeg maar dat was sowieso zijn aftrekker geweest. Thies had wel, vvor Jan, de ochtend wedstrijd op zijn naam gebracht. Dus, zonder het echt precies te weten gaan beide mannen de laatste start in, met ieder volop kans. Hoewel het gat stevig lijkt (1,1,1,2,3 tegenover 1,2,2,5,6) is het dat niet. En als Thies samen met Ton voor het veld uit knokken voor het laatste  eerste plekje wordt Jan toch een beetje onzeker. Zijn start blijkt, door-een-ander-wiens-naam-hier-niet-genoemd-hoeft-te-worden-want-zoiets-kan-gebeuren, ‘nei de kloaten ta gean’. En, Jan komt vervolgens op het Ule Krite en Sânemar niet meer goed door het veld en wordt slechts twaalfde. En die punten moet hij dus mee tellen!

‘Volgens Bartjens’ is niet voor niets een uitdrukking uit het Zwolsche waar ook Thies vandaan komt. Stokvis Jan delft dus toch nog het onderspit. Maar beider mannen staan uiterst tevree samen op het podium. De PEC en Eagles supporters kunnen daar een voorbeeld aan nemen. Mooie houten prijzen en alle zeilers namen een fraaie houten herinnering mee naar huis.

Wat een prachtig weekend is het geweest!! Dank aan alle mannen en vrouwen die dit mogelijk hebben gemaakt! Natuurlijk inclusief de Friese Belgen, aanwezig of niet! De herinneringen van lang gelee hebben weer een nieuw leven gekregen!

---------------------------------------------------------------------------------------

Het zal ergens op een regenachtige zondag zijn geweest dat zich in België het idee ontspon om weer eens oude tijden te doen herleven. Ik zie dat helemaal voor me, onder het genot van een heerlijk Belgisch abdijbiertje zitten wat mannen (en misschien ook wel vrouwen…) bij elkaar waarvan op z’n minst eentje geschiedenis geschreven heeft met de Olympiajol ( zie blz 16-24-25-59-71-85-86-97-98-104-110 en 112 van het O-jolboek)  wat  te bomen (onthoud dat woord) over hoe leuk het vroeger was. Daaruit moet al snel het idee gekomen zijn om die geschiedenis maar eens een vervolg te geven met een eenmalig revival evenement op, jawel, precies diezelfde plaats. “We nodigen dan niet alleen alle huidige zeiler uit, maar ook wat voormalig coryfeeën, als was het alleen al voor de gezelligheid en saamhorigheid.” En aldus geschiedde. Kosten nog moeite werden door de organisatie gespaard en het moet gezegd, het ontbrak ons aan niks. Zelfs het weer was geregeld en ook daarover later meer.

Bij aankomst bij de helling trof ik Sietse aan. Met zijn vrolijke voorkomen en in rasecht Friese taal werd ik welkom geheten en het was dat ik wist dat ik Terherne verlaten had anders zou ik zweren in het Kameleondorp te zijn beland. Ha goeie, ik bin Sietse, wolkom yn Earnewâld. Zo de dag was begonnen.

Met een lopend windje waai ik als vanzelf van de helling bij het Skûtsjemuseum, waar Jan Abe Mulder in een Ojol aan zijn laatste reis begon, richting Het Baken aan de Sânemar. Earnewald ademt Olympiajol, zoveel begint mij duidelijk te worden. Eenmaal aangekomen op een van de vele eilanden die het gebied rijk is, treft ik diverse hele aardige mensen uit een ander Olympiajol tijdperk, die aan de wieg hebben gestaan van Vloot Fryslân; Natuurlijk was Jacobus er, maar ook Wybe Adema, Roel Reen, Henk Gemser, Henk Mik, Rinus en vele anderen.

Wat daarnaast meteen opvalt is de professionaliteit waarmee Klaas en zijn gevolg de organisatie ter hand hebben genomen; volle koelkasten, mobiele toiletten, palingrokers, een geluids- en video installatie; alles en iedereen was er. Alles? nee helaas niet iedereen. Tot onze grote spijt moesten we er mee leven dat het middelpunt van dit weekend er helaas niet bij kan zijn. Laten we er op houden dat zijn gezondheid het even niet toeliet. Eeuwig jammer en niet 123 meer goed te maken, maar we zullen het zonder Hans moeten stellen. Gelukkig is daar nog steeds Sietze. Hij neemt ons op geheel eigen wijze mee met de huisregels op het eiland, rommel maak je niet. Plassen doe je op het plaskruis en andere boodschappen laat je achter in de Dixie. De koelkast is open voor iedereen en je schrijft zelf op wat je er uit gehaald hebt en zorgt ook zelf dat het afgerekend wordt, benieuwd wie er op zondag bovenaan dat lijstje prijkt.....

Sietse brengt het met zijn Friese charme, zodat niemand het ook maar in zijn hoofd zal halen deze regels aan zijn of haar laars te lappen. Nadat Theo uitgelegd heeft hoe de baan in elkaar zit en we met z’n allen het niet kunnen laten dit even ter discussie te stellen, besluiten we een driehoek te zeilen en alle boeien dus bakboord te ronden. We starten met 30 bootjes op de startlijn die haaks in de Ule Krite ligt en een breedte heeft van naar schatting 60 meter. Laten we het er maar op houden dat het comité de regel van 2x de lengte van de boot x 1,5 voor de gelegenheid heeft aangepast naar 2x de breedte van de boot…. Dat wordt dringen dus.

Na de start gaan we eerst omhoog naar de bovenboei die nog steeds in de Ule Krite ligt, daarna omlaag door de startlijn om na een paar honderd meter weer omhoog te gaan naar diezelfde bovenboei om daarna de driehoek vol te maken met een boei op het uiteinde van de Sânemar. Vervolgens weer laag de Ule Krite in en dan omhoog finishen bij de bovenboei. Simpel zou je zeggen; en in race 1 was het ook inderdaad zo simpel, althans bijna. Theo stond als wedstrijdleider op de starttoren en had op zijn eigen wijze een assistente aangewezen. Helaas had hij niet gevraagd naar haar ervaring met tijdswaarneming, vlaggen op en neer en wat er nog meer komt kijken bij een start dus eigenlijk moest hij alles zelf doen en in de gaten houden. En ja, dan kan het zomaar gebeuren dat je een vlaggetje vergeet om dat er een 4-minuten signaal wat eerder of later klinkt. In de tussentijd proberen 30 O-Jollen van alles tegelijk te doen. Op de klok letten, op de seinen letten en vooral op elkaar en de wind letten. De start lag zo’n beetje onder de bomen die daar werkelijk overal staan, tot in het water zelfs als staken ter aanduiding van ondieptes, maar daarover later meer.

Gelukkig gaat race 1 gelijk van start. Dirk gaat meteen op kop, rond te bovenboei als eerste evenals alle andere boeien. Jan, Jan Willem en Thies kunnen proberen wat ze willen maar Dirk is niet van slag te krijgen. Een prestatie van formaat als je weet dat hij dit jaar voor het eerst weer in zijn bootje zit en het maakt zijn dag in een keer goed. Na deze eerste race gaan we naar het eiland voor een stevige lunch. Er waren lekker broodjes gesmeerd die in een afsluitbaar zakje zaten. Dat bleek niet voor niks te zijn; menigeen kon er een hele dag mee vooruit maar ja, we hadden dan ook nog een paar wedstrijden te gaan

De 2e race begint net wat anders dan de eerste. Die verrekte bomen laten de wind dermate draaien, dat een fatsoenlijke start er niet in zit. Zo’n beetje het hele veld drijft als vanzelf over de lijn en net na het 4 minuten signaal besluit Theo er maar een einde aan te maken. vertwijfeling alom, zijn we wel of niet gestart? Gelukkig besluit het veld in zelf om terug te keren naar de startlijn en begint de procedure weer opnieuw, en opnieuw en opnieuw. Enfin, het bleef nog lang onrustig op de startlijn zullen we maar zeggen. Na drie races met evenzovele  overwinningen voor Jan geeft hij wederom zin visite kaartje weer af. Thies volgt in het klassement op gepast afstand met direct daar weer achter Ton en Henri Boere die het ‘oude’ bootje van jan verdienstelijk de sporen geeft.

Vermeldenswaardig in dit hele verhaal is wel de strijd die menigeen aangaat met de elementen van draaiende wind, bomen, staken, ondieptes en wat al niet meer.  Zo dacht Hans slim te zijn en een stukje af te snijden maar werd hardhandig tot stilstand gebracht op een ondiepte; de sigaar vloog pardoes overboord en zijn humeur er achteraan. Het doorzettingsvermogen van de heren van het eerste uur is bewonderenswaardig, want menig zeiler had het op dit water gelaten voor wat het was in een sloep of roeiboot gestapt; dat is ook precies waar deze wateren bij uitstek voor geschikt zijn; kalmpjes langs de waterkant gaan en genieten van wat de natuur te bieden heeft; prachtige huisjes soms kneuterig ouderwets maar steeds vaker uitgebouwd tot moderne watervillas met als triest hoogtepunt een drijvend stalen gevaarte wat er uitziet als een ouderwets huisje met dito kleuren maar waar ieder gevoel van authenticiteit ontbreekt.

Aan het einde van de dag stappen we gezamenlijk op de Marprinses, nou ja stappen; het bleek nog een hele toer om alle mensen aan boord te krijgen maar gelukkig wist Reinoud wel een oplossing en ging het op een soort van “Spel zonder grenzen” manier van de wal naar de boot. Kijk maar even het filmpje op de site want iedere beschrijving gaat mank bij wat zich daar aan de waterkant afspeelde. Bouwe vertrouwde het vlot niet helemaal en charterde een ijzeren schouw, en Henk Mik laat zich als de koning der O-jollen overzetten....

Om een lang verhaal kort te maken; we hebben heerlijk gegeten. Het buffet verrees uit de vloer, precies zoals Jan zich het van 15 jaar geleden herinnerde en het bleef nog lang onrustig aan boord…. Gaat het nog een beetje….? Morgen meer verhalen. Thies maakt het verslag van de zondag maar daar moeten we nog een weekje op wachten want Thies zou Thies niet zijn als hij de jol alweer verruild heeft voor een schnabbel om iets wat drijft en een zeil heeft in ruil voor een goede doos sigaren van a naar beter te zeilen.

Rest mij voor nu het organiserend comité nog een hele dikke pluim te geven. We roemen de Duitsers voor hun gastvrijheid en organisatietalent maar onze zuiderburen doen er zeker niet voor onder! Hulde aan Klaas en zijn team!