Voorspelbaar geslaagde Eiscup 2024

De EISCUP 2024 was enkel al schitterend door die verpletterende zondagochtend. De smorende waas van ochtendmist die langzaam terrein verloor aan het sterkende najaarzonnetje. De in nachtvorst geschreven tekst die oplostte op de steeds soepeler wordende en fraai dampende dekkleden. De ochtendwind die eerst de vrees om toch het water op te moeten, aanwakkerde. Die daarna zachtjes maar beslist de zon hielp om de gordijnen van mist over de Baldeneysee en haar roodbruin omrandde, beheuvelde oevers te verdrijven. Maar ook diezelfde wind die schrok van haar eigen effect en met de laatste flarden nevel zelf oploste door het rijpende zonnetje.

De grote groep Hollandse zeilers met partners bedankte vroeg op die prachtige ochtend, en met luid applaus, voor het uitgebreide ontbijt aangeboden door de, hard werkende, vrijwilligers van de Essener Segler-Club Ruhrau e.V.. En gingen daarna de loutering van het zich voltrekkende natuurspektakel op die prachtige zondagochtend aanschouwen vanaf de vele bankjes aan de bebruinde oever. Met een horizonbrede blik op die wijkende mist en de sterker wordende zon klimmend boven de glinsterende en spiegelende Baldeneysee.

En toen kwam de verlossing van die zondagochtend: Uwe Westerkamp, de beheerste en uitstekende wedstrijdleider met een groot Olympiajol verleden (o.a. Oostenrijks Meister in tachtiger jaren van de vorige eeuw) toeterde de Eiscup 2024 tot een definitief einde. De vier wedstrijden op de zaterdag hadden al een winnaar opgeleverd die niet meer van zijn eerste plekje kon worden verdreven. Maar ook de andere 28 deelnemers konden berusten in hun klassements plekje. Het was dan ook mooi geweest: die zaterdag was een prachtige wedstrijddag geweest!

Zo’n Eiscup begint natuurlijk al op de vrijdag middag wanneer het merendeel van de zestien Nederlanders (voor het eerst meer Kaaskoppen dan Pruus’n) binnen komen camperen. En de gezellige voorzit met beheerst maar continue drankgebruik opgestart wordt. De twee prachtig uitverlichte, en speciaal voor ons opgebouwde tenten met verwarming zijn weer benut tot de kerk met enkelvoudig klokgeluiden de nacht inluidde. Altijd te veel geouwehoer, altijd te veel gedronken maar nooit te veel gezelligheid.

Een aantal zeilers is wat dufjes en met roestige sigaren-kelen zaterdagochtend richting de start gedreven. De Hollandse vloot vertrok een uurtje voor het startsignaal, steeds meer Duitse O-jollen oppikkend vanuit de overbuurman Seglerkameradschaft  Scheppen e.V.. En de eerste start kon gepland, om 12.00 uur, vertrekken. De wind was on-baldeneyseeriaans. Dat wil zeggen; hij draaide, verdween en zwol weer aan zoals wij kennen van Kralingen of de Ertveldse Plas. Maar de gekmakende extremen van de andere jaren bleven op die verbrede Ruhr achterwege: het werden gewoon heerlijk potjes met windje 2-2,5 Bft onder een lekker zonnetje.

Het Eiscup ongenoegen van dit jaar waren de losdrijvende resten van waterplanten. Wie niet elk rak even controleerde verloor regelmatig diezelfde controle. Zo weet ook Jan de Best die van kop naar twintig verdreef alvorens de oorzaak te onderkennen. Maar goed: het wierongemak trof iedereen evenveel. Je kunt het zien als een regenrace in Brazilie. De vraag is dus altijd: wie gaat er het beste met de omstandigheden om.

De eerste finish was voor Kai Mölders in zijn zwarte bootje. Hij kent hier nogal de weg en voer sterk! Ook in de wetenschap dat Suzie, zijn ziekelijke moeder, gelukkig eindelijk weer mee kon komen. En ongetwijfeld genietend aan de walkant, trots op man en zoon, zat te kijken. Achter Kai kleurde het zwart-rood-goud: Götz Schwarze en Martin Brückner, Frank Sinde en Thomas Leitl deden iedere hoop op een vroege oranje winst verbleken. Wim van der Wal voer knap naar de zesde plek.

Maar getergd namen Thies Bosch, Rob Wapenaar en Jan de Best revanche tijdens de tweede start. De NED 8 nam zelfs een voorsprong om de oranje winst buiten iedere twijfel zeker te stellen. Ook de derde wedstrijd werd zijn prooi. Samen met Atze Blei (in zijn snelle NED 572) vertrokken ze bij het veld. Die Atze besloot in de onvermijdelijke Baldeneysee keuze tussen ‘love or hate’ dat dit zijn eerste en laatste keer was. Want het varen in die prachtige ansichtkaart vraagt wel erg veel van jou als zeiler. De Baldeneysee nam wraak door Atze rucksichloos naar achter te laten verdwijnen. Zijn tweede plekje werd nu ingenomen door die andere Baldeneysee debutant Wilco Aukes in zijn kersverse nieuwe bootje, de fraaie ’van Eijk’ van Jan ten Hoeve. De eerste snelheidsindruk is uitstekend hoewel Wilco in zijn oude bootje ook wel potjes kon breken.

Jan ten Hoeve zelf, daarentegen, moet nog even wennen aan zijn nieuwe bootje. Jaap’s voormalige houten speed O-jolle kon nog geen indruk maken. Maar Jan was ook geblesseerd en kon niet volle bak varen: the verdict is still out……

De vierde pot ging naar Jan Willem van den Hondel voor de wederom sterk varende Wim van der Wal die met tactisch vernuft twee Duitsers op de finish lijn wist te verschalken. De NED 693 kent de Baldeneysee goed maar diende nu ook prima zijn nieuwe meester. Het verhaal van winnaar Jan Willem is saai: goed eerste rak, waarin het eens mee zat in tegenstelling tot de andere wedstrijden. Vervolgens aan het begin van de eerste voordewindse baan even gas geven en de rest van de wedstrijd kalmpjes genietend aan zijn sigaar trekken. Hij liet het dit jaar nog niet veel zien maar de oude meester demonstreerde weer even waar zijn reputatie op stoelt.

De laatste wedstrijd begon de zon al wat te zakken. En het behagelijke van de dag zakte ook langzaam mee. Tijdens de wedstrijd was dit minder manifest dan die lange terugreis naar de haven: de wind stierf net zo snel als de temperatuur zakte. Het werd koud, ergo: de ijzige tocht nam even de tijd…..

Die zaterdag was dus heerlijk! Net als de zeer uitgebreide taart en saladetafel die met de barbeque in overvloed de verwachtingen weer helemaal waar maakte. Net als de nazit, hoewel minder laat dan vrijdag, die avond.En de windvoorspelling voor de zondag beloofde veel goeds om thuis Max te kunnen zien glibberen in Brazilië.

En dat lukt dus ook prima. Maar eerst nog een wederom uitgebreide warme lunch voor het clubgebouw. Wat steken al die vrijwilligers, onder aanvoering van de overal actieve voorzitter Georg Dietl, toch een energie in ons zeilers! Je zou er bijna verlegen van worden. En dan koop je een paar drankkaarten om vervolgens met 1 euro per biertje en veel Freibier je kaartjes maar terug te doneren: het is een historische fout dat het woord Bourgondisch niet in Essen gemunt is…..

Enfin, wat rest was de prijsuitreiking. Zeven Duitsers bij de eerste tien. Dat is een opvallend verschil met andere jaren. Wim van der Wal deed het stabiel uitstekend op een vijfde plek voor ‘de oude’ Mölders en achter ‘de jonge’ Mölders. Derde werd Frank Sinde op zijn thuisplas vlak achter Thomas Leitl. En Thomas won dus ook de Landesmeisterschaft Nordrhein-Westfalen 2024. Want dat werd hier ook verzeild als een ‘gesloten kampioenschap’. 

Edoch, de winnaar van de Eiscup 2024 werd de NED 8 met een ruime voorsprong. Thies doet, sinds zijn herintreding in het wedstrijdzeilen dus nu, al twaalf jaar mee tijdens deze Eiscup en stond meermaals rechts of links op het podium. Maar het draaien, wenden en keren is blijkbaar iets wat je met de jaren leert.

Het is wederom, zoals al vele jaren een najaar snoepje geworden. Het wedstrijdweekend “waarvan je wist dat die zou komen”. Want alles is hier voorspelbaar: de gastvrijheid, de roodbruine heuvels, die wind draaiingen, de Duitse gastronomie, de steile dijkhelling, de gezelligheid und so weiter. Alles, tot met de vaste partycrasher op de foto tijdens de prijsuitreiking. Ja, ook hij was weer een vaste waarde tijdens deze zeer geslaagde Eiscup 2024!