Ook hier is er een fraai Fotoalbum beschikbaar gemaakt. Met dank aan George Dietl! En hij vroeg of wij het weekend van vier en vijf november in 2023 alvast in onze agenda willen zetten. Waarvan acte.——————————————————————————————————————————————————-
Ieder jaar begin november reist er een vaste schare Oranje hemden richting de oevers van de herfstbruine Baldeneysee. De Eiscup is traditioneel de sluitingswedstrijd op de Duitse ranglijst kalender. En ook ieder jaar reizen we met een ’mhuaw’ weersverwachting om vervolgens te kunnen constateren dat het wéér heerlijk zeilweer is geweest. Ook dit jaar heeft minimaal één late twijfelaar (we noemen hem hier voor het gemak maar even ’Hans’) toch niet aan gehaakt. Om daarna het hele weekend te blijven appen of het leuk was wat hij allemaal miste. En dat was veel: het was gezellig, laat, veel eten, veel Ouzo, veel goede wedstrijden, veel winddraaiingen, veel windstiltes, veel strijd dus met de Essense Aeolus plus veel kameraadschap. Dus: deze ’Hans’ zien we volgend jaar zeker weer terug.
Het begint altijd op de vrijdagmiddag want je wilt in Essen tijdens het spitsuur echt niet de weg op moeten. Dat is een drama: file op alle wegen om voorbij de stad bij de Baldeneysee te komen. Maar iets eerder op de middag is het een eitje. Zaterdag ochtend kan natuurlijk ook want het is maar een uurtje over de grens. Maar dan kun je, zoals de Rotterdamse Ed genietende van zijn mooie nieuwe elektriek vehikel, jezelf aardig vergissen in de specialiteiten van de Eiscup: die dijk over met je bootje terwijl de rest al op het water is. En een half uurtje varen richting start. Om met klotsende oksels bij de lijn aan te komen.
Dus beter: een lange avond aan de mooie herfst gebruinde oevers. Onder het genot van de gefrituurde aardappel-ei pannenkoeken, en vervolgens wat kameraadschap, biertjes en de onvermijdelijk Ouzo. Het werd laat en voor sommige mensen zo gezellig dat ze geen rondje Ouzo wilden missen. Maar toch even moesten bij slapen. We houden het anoniem maar de foto gaat hierbij.
De zaterdagochtend bleek het prachtig zeilweer: windje drie en startend richting de ETUF. De plek waar Stefan de Vries het hele jaar door trainingen verzorgd. En: schreven we vorige week niet dat je de Olympiajol niet uit Stefan kon halen? Hij was er dus nu weer bij met zijn mooie Bergner. Nu kán je betere plekken verzinnen om eens op te stappen dan deze roemruchte Baldeneysee. Zo moet Stefan ongetwijfeld ook gedacht hebben. Want bootsnelheid en bootvaardigheid is hier onderschikt aan ’plassensluwheid’. Dus Stefan deed een stevig beroep op zijn zeilplezier want de resultaten komen later wel weer. En, als het over plassensluwheid gaat, dan komt er natuurlijk vanzelf één naam naar voren drijven. Ja: die!
Maar eerst: het veld was 31 bootjes en sterk. Met een 1936 - jol compleet met houten paal die het veld afsloot. Met ook niet de minste elf/twaalf Nederlanders: Rob, Stefan, Jan Willem, Arno, Henk, Quintus, Mark, Thies, Luuk, Ed, Jan en Jan. We konden rond de middag voor vier potten de dooie arm van de Ruhr op. Mooie wedstrijden hoewel die laatste in een verschrikkelijke drijfpartij over ging. Daar wordt je niet vrolijk van aldus de schrijver dezes. Hij lag de hele wedstrijd riant op twee achter Luuk om vervolgens in 15 minuten dat laatste K-stukje richting finish nog enorm naar achteren te dobberen. Maar goed, de zondag waren er matige verwachtingen dus daarom maar zaterdag doorgaan tot in de namiddagzon, beter bekend als de avond.
Want de verwachtingen voor zondag waren niet beroerd qua wind of temperatuur maar het was vooral de richting: die moet hier wel kloppen. Je weet dat het altijd bijzonder is op de Baldeneysee maar bij ZZW wind wordt het echt een ramp. Dan moet je van wal naar wal kruizen en switch je acuut naar tenenkaasdraaien als nieuwe hobby! Maar goed: ook op de zondag zat er toch één wedstrijdje in. En iedereen was blij dat het daar bij bleef. Want het was weer Kralingen in het triple-kwadraat!
De zaterdag wedstrijden waren natuurlijk ook weer typisch: draaien & vlagen & luwtes & hartverzakkingen. Dat is sowieso de kortste samenvatting van regatta’s op de Baldeney. Maar dat maakt het ook zeker zo charmant en geschikt voor de ’mannen met een neusje die gelukkies zoeken’. Zoals Kai Molders (winnaar van de eerste twee starts), Thies, Luuk en de zondag werd gewonnen door Rolli-Keizer-Baldeneysee himself. Hij verklaarde tussen dat neusje en zijn lippen door dat hij dit jaar 58 jaar achter elkaar in de O-jol regatta’s zeilt! Kijk: dan moet je de Baldeneysee toch beginnen te begrijpen!
Maar een goede start en goede neus mag helpen bij één wedstrijd; je wint er de serie niet mee. Zo moet de constante Jan Willem hebben gedacht: láát ze maar gaan! Gewoon alles bij de eerste vier varen en dan de laatste wedstrijd je enige tegenstander een beetje op zoeken ook al heb je een valse start! Van de Hondel ten top: slim en sluw én prima je bootje sturen. Verdiend gewonnen vóór Luuk en Kai.
De eerste tien kregen een mooie O-jol beker met foto met prominent het bootje van Adri -Heipaal- Vosselman. Het was vorig jaar de laatste wedstrijd die Adri mee voer: hij was zich toen nog van geen kwaad bewust. We hebben met een Ouzo even onze ’Heipaal’ herdacht!
Op de foto met winnaars ook het podium van het Nord Rhein-Westfalen Landesmeistershaft. Die laatste werd gewonnen door Thomas Leitle voor Rolli en Horst Jentsch. Horst was, als jonge jongen, in 1988 nog EURO kampioen en is het bepaald nog niet verleerd! En bekijk de foto met de winnaars maar eens goed: er is, zoals gebruikelijk hier op Essen, sprake van een party crasher! Iedere keer grijpt hij een koffie beker en zijn kans!
Alle deelnemers, zeker ook deze party crasher hebben weer een heerlijk weekend gehad. Heerlijk omdat Essen vooral ook bekend staat om zijn gastvrijheid. Op ieder moment onbeperkt eten en bijna gratis drinken. Bereid door alle clubleden voor wie deze Eiscup het hoogtepunt van het jaar is. Ze komen dan ook in grote getale langs om ons ’atleten’ te voeden en aan te moedigen!
De EISCUP: het herfst snoepje van ieder jaar! Volgend jaar........ weer.......!!
